Onze ambassadeurs
Onze ambassadeurs zijn vertegenwoordigers van het gedachtengoed van het Rosa Spier Huis. Zij adviseren daarnaast de directie ten aanzien van de visie en toekomstplannen.
Dick Bakker
Met pianist Louis van Dijk heb ik als sound-engineer, arrangeur, componist, dirigent en muziekproducer 50 jaar nauw samengewerkt. Toen Louis in het oude Rosa Spier Huis ging wonen heb ik hem daar opgezocht.
Bij die gelegenheid kwam ik de toenmalige directrice tegen en hebben wij gesproken over het nieuw te bouwen Rosa Spier Huis. Bij een vervolggesprek heeft zij mij gevraagd om als ambassadeur mee te helpen met de ontwikkeling van het cultuurcentrum en de theaterzaal van Rosa Spier.
Van het begin af aan heb ik de bouw van het nieuwe complex intensief gevolgd en geadviseerd bij de akoestische en technische zaken van de theaterzaal. Na de oplevering van het nieuwe Rosa Spier Huis zijn we op zoek gegaan naar musici, artiesten, wetenschappers en kunstenaars die in het Rosa Spier Huis zouden willen wonen en werken. Het is een bijzonder complex, prachtig gelegen met een mooie tuin, een eigen cultuurcentrum met theaterzaal, grand café, muziekstudio en bibliotheek.
* foto door Mieke Honingh
Er is één zorggebouw, een cultuurhuis en vier aparte gebouwen met appartementen, eigen studio’s en ateliers. Creativiteit van de bewoners staat hoog in het vaandel. In Rosa Spier heb ik een eigen muziekstudio/atelier. Een heerlijke werkplek omringd door creatieve collega’s. Zelf zet ik mij in voor jonge conservatorium studenten en geef aan hun masterclasses voor het componeren en arrangeren van muziek op beeld.
Het is voor mij een genoegen om me in te zetten voor talentvolle jongeren en met hun mijn muzikale ervaringen te delen. Het Rosa Spier Huis is bij uitstek geschikt om jongeren en ouderen met elkaar te verbinden!
Leo Samama
Onder normale omstandigheden zou ik mezelf presenteren als componist en musicoloog, eventueel ook als schrijver en bestuurder. Maar voor het Rosa Spierhuis liggen de zaken toch even anders. Ik ken het huis immers al van voor dat het bestond. Zoals ik ook Rosa Spier (zij het vaag) me nog herinner uit de laatste jaren van haar leven bij mijn grootmoeder in huis.
Want zo was het allemaal begonnen toen ik nog een jonge tiener was: Rosa Spier verlangde naar een woonplek waar ze na het werk overdag thuis kon komen en opgevangen zou worden door vrienden en gelijkgestemden. En mijn grootmoeder, Henriette Polak-Schwarz, beloofde haar daarvoor te zorgen.
Daarvoor was niet alleen een stichting nodig, en vanzelfsprekend ook geld, maar zeker evenzeer een stuk grond waar een dergelijk huis gevestigd kon worden. Nu wil het toeval dat er in Laren in die jaren overwogen werd de middelbare school aan de overzijde van de snelweg, bij de begraafplaats, te verhuizen naar een plek dichter bij het dorp. Daarvoor werd gedacht aan het weiland tussen de Houtweg en de Werkdroger, grenzend aan de tennisbanen. Wij woonden toen aan de Houtweg…. Menige buurtbewoner aan de Houtweg zag een dergelijk lan met lede ogen aan. Al die brommers voor de deur. En dus besloten mijn ouders en mijn grootmoeder het betreffende stuk grond, waar onder meer ons ezeltje op graasde, voor de neus van de gemeente weg te kopen.
Daarna kwam het Rosa Spierhuis, daar zette ik mijn eerste stappen nog voor de opening in 1969, daar hielpen met iets jongere zus en ik, de ‘oudjes’, zoals mijn oma ze steevast noemde (en zij was heel wat ouder dan de meeste bewoners toen), door de stille zondagmiddagen heen. Mijn zus bediende de telefoon, samen bezochten we de bewoners voor een praatje, en ik zorgde zo nu en dan voor een lezing in de mooie, kleine concertzaal. In feite heb ik daar, met een streng en kritisch publiek voor me, het vak geleerd…
Vanaf dat moment was het Rosa Spierhuis een stukje van onze familie, ook na de dood van onze oma in 1974. Sommige bewoners kwamen geregeld bij mijn ouders over de vloer, gingen zelfs mee op vakantie. Het was dan ook meer dan vanzelfsprekend dat ik na 2003, toen er plannen waren voor een nieuw Rosa Spierhuis, aangepast aan de eisen van de nieuwe zorgwet, verschillende malen door de bewoners gevraagd werd mee te denken. En niet minder bijzonder was dat uiteindelijk zoveel jaren later de eerste paal aan de Hector Treublaan door Hedy d’Ancona (namens de Anna Stibbe Stichting) samen met mijn moeder en een bewoner van het huis de grond in geslagen kon worden.
Het ambassadeurschap van het Rosa Spierhuis past in deze lijn, deze verbondenheid met het huis en zijn bewoners, met Rosa Spier en met mijn grootmoeder. Ik hoop dat ik vanuit die ‘noblesse oblige’ mijn steentje kan bijdragen.
